Mariam Lomsadze was born in 1999 in Tskhinvali, which is now occupied by Russia. Today, she lives with her son in the neighboring village of Zemo Nikozi on the Georgian side. She regularly attends the university in Tbilisi – and occasionally visits the border.
მარიამ ლომსაძე 1999 წელს დაიბადა ცხინვალში, რომელიც ახლა რუსეთის მიერაა ოკუპირებული. დღეს ის თავის 5 წლის შვილითან ერთად ქართულ მხარეს დარჩენილ სოფელ ზემო ნიქოზში ცხოვრობს. მარიამი კვირაში რამდენჯერმე თბილისში სასწავლებლად დადის და ზოგჯერ საზღვარსაც სტუმრობს.
Мариам Ломсадзе родилась в 1999 году в Цхинвали, который сейчас оккупирован Россией. Сегодня она живет с сыном в соседнем селе Земо Никози на грузинской стороне. Она регулярно посещает университет в Тбилиси – и порой бывает на границе.
View of Russian-occupied Tskhinvali from Nikozi. "Tskhinvali was a part of my homeland. Now there is a barbed wire fence just behind the abandoned house in front of us. I own land there. But being so close to the border scares me. Even if there is nothing to fear directly."
რუსეთის მიერ ოკუპირებული ცხინვალის ხედი სოფელ ზემო ნიქოზიდან. „ეს შენობები უკვე ცხინვალია, ერთ დროს ჩემი სახლი იყო იქ, ახლა შორიდან ვუყურებ. მიტოვებული სახლის მერე მავთულხლართებია, აქ ჰექტარი მიწა მაქვს, მაგრამ მეშინია მიახლოება. მაშინაც კი მაქვს შიში, როცა არაფერია საშიში.“
Вид на оккупированный Россией Цхинвали со стороны Никози. «Цхинвали был частью моей родины. Теперь впереди за заброшенным домом стоит забор из колючей проволоки. У меня там есть земля. Но меня пугает такая близость к границе. Даже если непосредственно бояться вроде бы нечего.
Before the Russian occupation, Metropolitan Isaiah of Nikozi and Tskhinvali could move freely within his parish that spanned the entire region. After the 2008 war, he remained in occupied Akhalgori for a few years and stayed with his parish until a pass was issued by the de facto South Ossetian authorities. Here he drove the reconstruction of bombed buildings and infrastructure, including his animation studio. Here, in a geopolitical hotspot, he founded an art school and launched the International Animation Film Festival Nikozi. Bishop Isaiah's initiatives open social and creative perspectives to young people affected by the conflict and promote intercultural dialogue and understanding through the arts.
რუსულ ოკუპაციამდე ნიქოზისა და ცხინვალის მიტროპოლიტი ისაია თავისუფლად გადაადგილდებოდა მთელს რეგიონში. 2008 წლის ომის შემდეგ ის რამდენიმე წელი ოკუპირებულ ახალგორში მრევლთან ერთად დარჩა, სანამ დეფაქტო სამხრეთ ოსეთის ხელისუფლებამ მას ეპარქიის ოკუპირებულ ნაწილში შესვლის ნებართვა არ მისცა. ნიქოზში მან ომის დროს მძიმედ დაბომბილი მონასტერი აღადგინა და ამ გეოპოლიტიკურად ცხელ წერტილში დაარსა ანიმაციის სტუდია, სამხატვრო სკოლა და ანიმაციური ფილმების საერთაშორსო ფესტივალი ნიქოზი. მეუფე ისაიას ინიციატივები ომის შედეგად დაზარალებულ ახალგაზრდებს სოციალურ და შემოქმედებით პერსპექტივებს უხსნის და ხელს უწყობს ხელოვნების საშუალებით კულტურათაშორის დიალოგსა და ურთიერთგაგებას.
До российской оккупации митрополит Никозский и Цхинвальский Исаия свободно передвигался по всей епархии охватывающий весь регион, к своему приходу. После войны 2008 года он оставался в оккупированном Ахалгори до тех пор, пока ему де факто Северо осетинские власти не выдали разрешение входа в окупированную часть епархии. В Никози он руководил восстановлением разбомбленных зданий и инфраструктуры, в том числе, своей анимационной студии. Здесь, в геополитической горячей точке, он основал художественную школу и Международный фестиваль анимационных фильмов «Никози». Инициативы епископа Исаии открывают социальные и творческие перспективы для молодежи, пострадавшей от конфликта, и способствуют межкультурному диалогу и взаимопониманию через искусство.
Since the Russian-Georgian war in 2008, the road from Nikozi to the north ends near the cemetery. Here, at the administrative border, even the child on the bicycle has to turn back.
2008 წლის რუსეთ-საქართველოს ომის შემდეგ ნიქოზიდან ჩრდილოეთისკენ მიმავალი გზა სასაფლაოსთან მთავრდება. აქ, ადმინისტრაციულ საზღვართან ველოსიპედით მოსული ბავშვიც კი უკან უნდა დაბრუნდეს.
После российско-грузинской войны 2008 года дорога из Никози на север заканчивается возле кладбища. Здесь, на административной границе, даже ребенку на велосипеде придется повернуть назад.
The village was heavily bombed during the Georgian-Russian war in 2008. Many elderly remained in their houses throughout the war. Nana also made a decision of staying at her house during the war.
სოფელი მძიმედ დაიბომბა 2008 წლის ომის დროს. ბევრმა ხანში შესულმა ადამიანმა მაინც სახლში დარჩენა გადაწყვიტა. არც ნანას მიუტოვებია თავისი სახლი.
Село подверглось сильным бомбардировкам во время грузино-российской войны в 2008 году. Многие пожилые люди оставались в своих домах на протяжении всей войны. Нана тоже приняла решение во время войны остаться в своем доме.
Nana's house was destroyed in the 2008 war. Although she is able to stay with relatives, she is deeply saddened: "My home is gone."
ნანას სახლი 2008 წლის ომის დროს დაინგრა. მიუხედავად იმისა, რომ მას ნათესავებთან ცხოვრების საშუალება აქვს, ის მაინც ძალიან სევდიანია: "ჩემი სახლი გაქრა."
Дом Наны во время войны 2008 года был разрушен. Хотя она и может жить у родственников, она в глубокой печали: «Моего дома больше нет».
Leila Kandelaki with a neighbor's grandchild. She shows how she hid from Russian soldiers when they occupied her village and entered her home during the war in 2008. Her husband was taken hostage for a time. Leila died in 2017.
ლეილა კანდელაკი მეზობლის შვილიშვილთან ერთად. ის მაჩვენებს, თუ როგორ ემალებოდა 2008 წლის ომის დროს რუს ჯარისკაცებს, როცა ისინი მის სოფელში შევიდნენ და სახლში შეუვარდნენ. მისი ქმარი კი რამდენიმე ხანი გატაცებული ჰყავდათ. ლეილა 2017 წელს გარდაიცვალა.
Лейла Канделаки с внучкой соседа. Она показывает, как пряталась от российских солдат, когда те оккупировали её деревню и пришли в её дом во время войны в 2008 году. Её муж на какое-то время был взят в заложники. Лейла умерла в 2017 году.
13th the army came in, 14th we are alive.
13 ჯარი შემოვიდა, 14 ცოცხლები ვართ.
13-е – пришли военные, 14-е – мы живы.
One year after the 2008 Russian-Georgian war, only a few children have returned to the Nikozi school. At least that's better than none – after all, education is essential for shaping the future.
2008 წლის რუსეთ-საქართველოს ომის შემდეგ მხოლოდ რამდენიმე ბავშვი დაბრუნდა ნიქოზის სკოლაში. და მაინც, სჯობს ცოტა, ვიდრე არც ერთი - ყველაფერს რომ თავი დავანებოთ, განათლება გადამწყვეტია მომავლის მშენებლობისთვის.
Спустя год грузино-российской войны 2008 года в школу Никози вернулись лишь несколько детей. По крайней мере, это лучше, чем ничего – в конце концов, образование необходимо для формирования будущего.
Returning to their Zemo Nikozi home after fleeing war, Keti Tedevia and her children try to find familiarity in their once known space.
ქეთი თედევია მის ოთხ შვილთან ერთად ისევ სოფელში დაბრუნდა. მიუხედავად მძიმე დაბომბვებისა, რამდენიმე სახლი მაინც გადაურჩა ნგრევას.
Кети Тедевиа с четырьмя детьми вернулась к своей семье, несмотря на бомбардировку, многие дома уцелели.
